Wanna numer 48. Koronawirus i coś o izolacji.

   Zaczynam ten tekst już chyba setny raz. Lockdown zaczął się dla mnie w strasznie parszywym emocjonalnie momencie. Jest wiele rzeczy, które chciałbym napisać odnośnie całej sytuacji, ale jedna najbardziej mi chodzi po głowie. Kwestia samotności. Zazdroszczę ludziom, którzy zostali zamknięci z rodziną albo mają z nią kontakt. Nie każdy ma ten luksus.

   Niestety dla wielu osób ten okres może skończyć się wieloma bardzo konkretnymi konsekwencjami. Wliczył bym w to popadnięcie lub powrót depresji, alkoholizm, a może nawet samobójstwo. Zupełnie bym mnie to nie zdziwiło. Koszty społeczne pandemii, a w zasadzie izolacji mogą być bardzo poważne i trudne do przewidzenia. Niestety o nich pewnie nie usłyszymy w wiadomościach.

   Ja osobiście jestem na etapie, w którym nie mam ochoty na kontakt już z kimkolwiek, poza jedną osobą. Rozmowa tylko pogłębiłaby potrzebę kontaktu face to face. Taki już zjebany jestem. Shit happens... Mam ochotę siedzieć w kącie i wyć. Ale jest wiele osób, które potrzebują rozmowy, wystarczy im rozmowa przez telefon. Nie, nie pisanie smsów albo wiadomości na FB. Człowiek potrzebuje chociaż usłyszeć drugiego człowieka, a nie tylko przeczytać coś. Pismo nie przenosi emocji.

   A więc mój apel jest prosty... Znacie kogoś kto siedzi sam w domu? Zadzwońcie... Pogadajcie o pierdołach. Więcej nie jest potrzebne. Pamiętajcie tylko, że taka osoba może być nerwowa, może chcieć się wygadać, wyżalić. Brońcie was kurwa bogowie od opierdalania jej za to! Pogorszycie tylko całą sytuację.