Wanna numer 21.
Dawno nie pisałem... Znowu... Nowa praca, nowe obowiązki... Przepraszam!
Jestem dzisiaj tak zmęczony, że to chyba dobry moment żeby coś naskrobać. Dzisiaj coś o postrzeganiu ludzi.
Ostatnio odnoszę wrażenie, że tak na prawdę, to jak jesteśmy oceniani przez innych nie jest w żaden sposób zależne od nas. Ludzie patrzą na nas tak jak chcą na daną chwilę nas widzieć.
Staram się pomagać ludziom, często wcale w danej chwili nie mając na to ochoty. To taki impuls, należy pomagać i tyle. Takie wychowanie. I z jednej strony jestem "wielbiony" za to, a z drugiej niektórzy potrafią powiedzieć, że jestem diabłem wcielonym. Z jednej strony bezinteresowny, z drugiej materialista i skurwysyn. Myślicie, że mam jakiś wpływ na to?
Nie, nie mam żadnego, nie zmieniam się, aż tak bardzo. Cała zabawa ze zmianą osobowości wynika, w mojej ocenie, z aktualnych w danym momencie preferencji osoby patrzącej na mnie. Jeśli dla kogoś wygodne jest patrzenie na mnie, jako na diabła, bo potrzebna jest osoba do poniesienia winy za coś, to jest to bardzo wygodna opcja.
Biorąc pod uwagę takie okoliczności, kto na prawdę jest diabłem? Oczywiście, lubię chaos, lubię jak ludzie zaczynają rozmawiać i wymieniać poglądy, jak poddam jakiś kontrowersyjny temat, nawet jak zaczną się kłócić. Ale w momencie kiedy ktoś wykorzystuje sytuację, żeby zrobić z kogoś diabła, jako kozła ofiarnego, zaczyna mnie to poważnie bawić. Sam siebie stawia w gorszym świetle przez hipokryzję i relatywizm moralny oraz brak szczerości z samym sobą względem swoich pobudek.
Dużo trudnych słów, ale niestety taka jest prawda i nie można zaprzeczyć, że jest nam łatwiej obwinić kogoś za cokolwiek byle tylko nie przyznać się przed sobą samym nawet do czegokolwiek, co uważamy za złe. Przykre i powoduje właśnie, że choćbyś się wytarzał w gnoju, to część zobaczy w Tobie księcia. Druga połowa za to w księciu zobaczy kupę gówna.
Wniosek? Rób co chcesz, i tak wszyscy na to leją ciepłym moczem...
A jako diabeł i przechera polecam dobry kawałek, jak zawsze... ;)
Jestem dzisiaj tak zmęczony, że to chyba dobry moment żeby coś naskrobać. Dzisiaj coś o postrzeganiu ludzi.
Ostatnio odnoszę wrażenie, że tak na prawdę, to jak jesteśmy oceniani przez innych nie jest w żaden sposób zależne od nas. Ludzie patrzą na nas tak jak chcą na daną chwilę nas widzieć.
Staram się pomagać ludziom, często wcale w danej chwili nie mając na to ochoty. To taki impuls, należy pomagać i tyle. Takie wychowanie. I z jednej strony jestem "wielbiony" za to, a z drugiej niektórzy potrafią powiedzieć, że jestem diabłem wcielonym. Z jednej strony bezinteresowny, z drugiej materialista i skurwysyn. Myślicie, że mam jakiś wpływ na to?
Nie, nie mam żadnego, nie zmieniam się, aż tak bardzo. Cała zabawa ze zmianą osobowości wynika, w mojej ocenie, z aktualnych w danym momencie preferencji osoby patrzącej na mnie. Jeśli dla kogoś wygodne jest patrzenie na mnie, jako na diabła, bo potrzebna jest osoba do poniesienia winy za coś, to jest to bardzo wygodna opcja.
Biorąc pod uwagę takie okoliczności, kto na prawdę jest diabłem? Oczywiście, lubię chaos, lubię jak ludzie zaczynają rozmawiać i wymieniać poglądy, jak poddam jakiś kontrowersyjny temat, nawet jak zaczną się kłócić. Ale w momencie kiedy ktoś wykorzystuje sytuację, żeby zrobić z kogoś diabła, jako kozła ofiarnego, zaczyna mnie to poważnie bawić. Sam siebie stawia w gorszym świetle przez hipokryzję i relatywizm moralny oraz brak szczerości z samym sobą względem swoich pobudek.
Dużo trudnych słów, ale niestety taka jest prawda i nie można zaprzeczyć, że jest nam łatwiej obwinić kogoś za cokolwiek byle tylko nie przyznać się przed sobą samym nawet do czegokolwiek, co uważamy za złe. Przykre i powoduje właśnie, że choćbyś się wytarzał w gnoju, to część zobaczy w Tobie księcia. Druga połowa za to w księciu zobaczy kupę gówna.
Wniosek? Rób co chcesz, i tak wszyscy na to leją ciepłym moczem...
A jako diabeł i przechera polecam dobry kawałek, jak zawsze... ;)
Komentarze
Prześlij komentarz